برنامه ریزی کاربری اراضی شهری با استفاده از رویکرد توسعه حمل و نقل محور (مورد مطالعاتی: ایستگاه مترو صادقیه)

آمار جهانی گویای این واقعیت است که روند رو به گسترشی از سکونت جمعیت در نواحی شهری کشورهای جهان وبه ویژه کشورهای در حال توسعه در دهه های اخیر در حال جریان بوده است. وجود ایستگاه های مترو به عنوان میدان جاذبه ای عمل می کند که منجر به رشد انواع کاربری ها در محدوده پیرامون و حوزه نفوذ ایستگاه ها می گردد . به دلیل عدم برنامه ریز ی فضایی و کاربری اراضی و پیش بینی های لازم، این رشد به صورت قارچ گونه بوده و منجر به آشفتگی محیطی و عدم کارآیی بهینه انواع کاربری ها جهت ارائه خدمات در محدوده های پیرامون ایستگاه های مترو می گردد و در نهایت باعث به هم ریختگی کالبد و فضا در این محیط و حتی معضلات عدیده اجتماعی می گردد.رویکرد اساسی در این خصوص در چارچوب “رویکرد توسعه حمل ونقل محور” قابل ارائه است.بدنه اصلی این رویکرد مسیری منطقه ایست که می تواند متشکل از شبکه ای گسترده از خطوط حمل ونقل سنگین ، سبک و یا اتوبوسهای سریع و مترو باشدکه تاثیرزیادی بر انتقال وجابجایی جمعیت و خدمات محلی ومنطقه ای داردو در امتداد این مسیر اصلی(شبکه تردد) کاربریهای حمل و نقل محور قرار می گیرند که با تراکمهای مسکونی و تجاری بالا توسعه می یابند. هدف پژوهش حاضر، برنامه ریزی کاربری اراضی با رویکرد توسعه حمل و نقل محور در اراضی اطراف ایستگاه مترو صادقیه ست. بدین منظور، پس از مطالعه و بررسی نظریات، رویکردها و تجربیات جهانی به روشهای تلفیق کاربری اراضی و حمل و نقل شهری پرداخته شد. سپس با استفاده از تکنیک پرسشنامه به گردآوری اطلاعات نمونه آماری (230 پرسشنامه) پرداخته شد. با استفاده از نرم افزار gis اطلاعات مربوط به نحوه و کیفیت استفاده از اراضی اطراف ایستگاه مترو ، استخراج و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای بررسی محدوده مورد مطالعه به ارائه 3 سازمان فضایی با رویکردهای مختلف پرداخته شد . بر این مبنا و بر اساس مدل تصمیم گیری mcdm و بررسی 3 متغیر و 10 معیار اثرگذار بر اساس 3 رویکرد ارزیابی شد.نتایج حاصل از تحلیل نشان داد که سازمان فضایی شماره 3 با رویکرد انطباق با اهداف tod به عنوان سازمان فضایی برگزیده انتخاب و بر اساس آن برنامه ریزی کاربری زمین و همچنین پیشنهاداتی در جهت اجرای آن ارائه شد.